கண்களை பாதுகாப்பது எப்படி?

நோய்நாடி நோய்முதல் நாடி – 7

பிள்ளை உறங்காவில்லி தாசர் என்று ஒருவர். தன் மனைவியின் கண்ணழகில் மயங்கி அவளையே சுற்றிச்சுற்றி வந்து ஊராரின் கேலிக்கு ஆளானார். ஒருமுறை ஸ்ரீ ராமானுஜர் காவிரிக் கரையில் தன் சிஷ்யர்களுடன் அமர்ந்திருந்த போது தாசர் தனது மனைவிக்கு வெயில் படாமல் இருக்க குடை பிடித்துக் கொண்டு அவளது கண்களையே பார்த்துக் கொண்டு செல்வதை கண்டார். அவரை திருத்திப்பணி கொள்ள நினைத்து அவரை அழைத்து அவர் செய்யும் செயலுக்குக் காரணம் கேட்டார்.

‘ஸ்வாமி! அவளது கண்களைப் பாருங்கள். இத்தனை அழகான கண்களை பார்த்த பின்னும் அதற்கு அடிமையாகாமல் இருக்க முடியுமா?’ என்றார் வில்லிதாசர்.

ஸ்ரீ ராமானுஜர் கேட்டார்: ‘ஏனப்பா! இதைவிட அழகான கண்களை, இம்மைக்கும் மறுமைக்கும் இன்பம் தரும் கண்களைக் காண்பித்தால் உன் அடிமைத்தனத்தை விட்டு விடுவாயா?’

வில்லிதாசரும் ஒத்துக்கொள்ள ஸ்ரீ ராமானுஜர் திருவரங்கம் பெரிய கோவிலுக்கு அவரை அழைத்துச் சென்று அங்கு சயனித்திருக்கும் பெரிய பெருமாளின் திருக்கண்களை காண்பிக்க அக்கணமே வில்லிதாசரும், அவரது மனைவி பொன்னாச்சியும் பெரிய பெருமாளுக்கு ஆட்பட்டனர்.

‘பரியனாகி வந்து அவுணன் உடல் கீண்ட அமரர்க்கு

அரிய ஆதிப்பிரான் அரங்கத்தமலன் முகத்துக்

கரியவாகிப் புடை பரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரியோடி நீண்ட – அப்

பெரியவாய கண்கள் என்னைப் பேதைமை செய்தனவே’ என்ற திருப்பாணாழ்வாரின் வாக்குப்படியே பெரிய பெருமாளின் திருக்கண்கள் எல்லோரையும் பைத்தியம் பிடிக்க வைக்கும்.

எங்கள் ஊர் புரந்தரதாசரும் ‘கண்கள் இருப்பது எதற்கு? ஸ்ரீரங்கப்பட்டினம் கஸ்தூரி ரங்கனை காண்பதற்கு அல்லாமல்?’ என்கிறார். இளங்கோவடிகள் ‘கரியவனைக் காணாத கண் என்ன கண்ணே?’ என்கிறார்.

மருத்துவக் கட்டுரையா, ஆன்மீகக் கட்டுரையா என்று நீங்கள் கேட்கும் முன் இதோ விஷயத்தை மாற்றி விடுகிறேன். கண் என்பது சாதாரண விஷயத்திலிருந்து ஆன்மிகம் வரை எத்தனை முக்கியம் என்பதை சொல்லவே இதெல்லாம். இந்த வாரத்திலிருந்து இன்னும் சில வாரங்களுக்கு கண் பற்றி தெரிந்து கொள்ளுவோம்.

கண் பற்றிய எனது அனுபவங்களையும் சொல்லுகிறேன். ஒரு நாள் எனது வகுப்பில் வெள்ளை பலகையில் எழுதிவிட்டு வந்து உட்கார்ந்தேன். எனது மாணவர் ஒருவர் நான் எழுதியதில் சந்தேகம் கேட்க, திரும்பி வெள்ளைக் பலகையைப் பார்த்தால், எனக்கு ஒன்றுமே தெரியவில்லை! ரொம்பவும் பயந்துவிட்டேன். உடனே கண் மருத்துவரைப் பார்க்க அவர் சொன்னார்: கண்ணில் புரை வளர்ந்திருக்கிறது. கண் விழியின் நடுவில் வளர ஆரம்பித்திருப்பதால் உடனடியாக அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டும் என்றார். ‘ஒரே நாளில் இரண்டு கண்களிலும் செய்துவிடுங்கள்’ என்றேன். மருத்துவர்  என்னை விநோதமாகப் பார்த்துவிட்டு, ‘அப்படிச் செய்ய முடியாது. இரண்டு நாட்களாவது இடைவெளி வேண்டும் என்றார். செவ்வாய் அன்று ஒரு கண், வெள்ளி அன்று ஒரு கண் என்று அறுவை சிகிச்சை செய்து கொண்டேன். ஏன் இவ்வளவு அவசரம் என்றால் அடுத்தடுத்து வகுப்புகள்; எத்தனை நாட்கள் மாணவர்கள் பொறுப்பார்கள்? இன்னொன்று ஒரே நேரத்தில் இரண்டு கண்களுக்கும் மருந்து போட்டுக் கொண்டு சரி செய்து கொண்டு விடலாமே என்ற எண்ணமும் தான். அறுவை சிகிச்சைக்குப் பிறகு நானே கைபேசியில் அலாரம் வைத்துக்கொண்டு சொட்டு மருந்து போட்டுக் கொண்டு வெகு விரைவில் வகுப்புகளுக்குச் செல்ல ஆரம்பித்துவிட்டேன். எதற்குச் சொல்லுகிறேன் என்றால் 50 ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்த நிலைமை இல்லை.

என் பாட்டி ஸ்ரீரங்கத்தில் இருந்து சென்னை வந்து கண் புரை அறுவை சிகிச்சை செய்து கொண்டு போவார். அந்த மருத்துவரோ படு கண்டிப்பானவர். கண்ணில் மட்டும் மரத்துப் போக மருந்து போடுவார். அறுவை சிகிச்சையின் போது தலையை துளிக் கூட அசைக்கக் கூடாது. தப்பித் தவறி அசைத்தால் ‘பட்’ டென்று அடித்து விடுவாராம். பாட்டியுடன் கூட தொடர் சிகிச்சைக்கு நாங்கள் யாராவது போவோம். பாட்டி ரொம்பவும் பயப்படுவார். பாவமாக இருக்கும். எந்தக் கண்ணில் அறுவை சிகிச்சை நடந்ததோ அதை பச்சைத் துணியால் மூடி விடுவார்கள். மருந்து போட்டுவிட்டு மறுபடியும் போட்டுக் கொள்ளவேண்டும். இப்போது மருத்துவத்துறை எத்தனை முன்னேறிவிட்டது! கண் மருத்துவம் மட்டுமல்ல; எல்லா துறைகளிலும் முன்னேறி இருக்கிறது. அதே சமயம் புது புது நோய்கள் வருகின்றன. நாகரிகம் என்ற பெயரில் நமக்கு ஒத்துக் கொள்ளாத உணவையெல்லாம் சாப்பிடுவது; உடற்பயிற்சி என்பதை மறந்தும் கூட செய்யாமலிருப்பது; எல்லோரிடமும் ஒரு வாகனம் நடைப் பயிற்சி என்பதை அடியோடு மறந்து போனது என்று வரிசையாக பல காரணங்கள் சொல்லலாம். பரம்பரை நோய்கள் தவிர நமது வாழ்க்கை முறையில் ஏற்பட்டிருக்கும் தேவையில்லாத மாற்றங்களும் நமது உடல் நலம் கெட்டுப் போகக் காரணங்கள்.

தொடர்ந்து கண்களைப் பற்றிப் பார்ப்போம்.